آیا بیش فعالی ژنتیکی است

به عنوان فرد بزرگسالی که ممکن است به تازگی متوجه اختلال ‏ADHD‏ شده باشید و یا کسی که سال‌ها با آن زندگی کرده باشید همواره یک نگرانی مهم پیش روی شماست؛ نگرانی از انتقال این اختلال به فرزند. این نگرانی در افراد بزرگسالی که تصمیم دارند بچه‌دار شوند رایج است.‏ساده‌ترین پاسخ به این پرسش که آیا ‏ADHD‏ به فرزند منتقل می‌شود این است: بستگی دارد.‏

مهم‌ترین دلیل ‏ADHD‏ ژن‌ها هستند. این اختلال معمولا در خانواده‌ها وجود دارد هرچند که تا پیش از این هیچ کسی آن را در خانواده‌ای تشخیص نداده باشد. اگر شما چنین اختلالی دارید به راحتی می‌توانید نشانه‌ها و ویژگی‌های شخصیتی ‏ADHD‏ را در یکی از اعضای خانواده و فامیل پیدا کنید.‏

با وجود قدرت ژن‌ها در انتقال بیماری شما نباید با این پیش فرض پیش بروید که فرزندتان حتما دچار اختلال خواهد شد. زیرا ترکیبی از ژن‌ها و عوامل محیطی در ایجاد و گسترس ‏ADHD‏ نقش دارند و یک فرد می‌تواند ژن‌های ‏ADHD‏ را به ارث ببرد اما آنها هرگز فعال نشود. مثلا در یک مطالعه پژوهشی مشخص شده است که یک سوم پدران با این نوع اختلال فرزندانی با ‏ADHD‏ فعال داشته‌اند.‏

با این حال نگرانی‌تان قابل درک است زیرا شما به هیچ وجه در انتقال ژن‌ها به فرزندتان قدرت انتخابی ندارید. به همین دلیل این پیشنهادها می‌توانند برایتان موثر باشند.‏

به عنوان فردی که با این اختلال درگیر هستید باید نسبت به نشانه‌های آن در فرزندتان هشیار باشید. این یعنی اگر هر نوع علائم و عوارض ناشی از ‏ADHD‏ را در فرزندتان شناسایی کردید فورا برای اقدامات جدی‌ به یک متخصص مراجعه کنید.‏

تشخیص زود هنگام این اختلال و دریافت کمک‌های حرفه‌ای برای فرزندتان بسیار ارزشمند خواهد بود. تشخیص زودهنگام به کودک کمک می‌کند تا کشمکش‌ها و چالش‌های کمتری داشته باشد و موفق‌تر باشد.‏

اگر فرزند شما این اختلال را به ارث برده باشد به این معنا نیست که علائم و نشانه‌های اختلال و رفتار و دقیقا شبیه شماست. شما ممکن است اختلال بیش‌فعالی داشته باشید اما فرزندتان دچار اختلال وجه و تمرکز باشد. علاوه بر این جنسیت فرزندتان در نوع اختلال ‏ADHD‏ نیز موثر است. یک پسر بچه با اختلال بیش‌فعالی معمولا از نظر فیزیکی بسیار فعال است در حالیکه دختران معمولا این اختلال را با پرحرفی و فعالیت‌های زیاد کلامی نشان می‌دهند.‏

همچنین توجه به این نکته نیز مهم است که ممکن است هر دوی شما یک نوع اختلال را داشته باشید اما رفتارها و چالش‌هایتان بسیار متفاوت باشد.‏

توجه به این تفاوت‌ها درک شما را نسبت به فرزندتان بالا می‌برد و قطعا از این طریق می‌توانید موثرتر باشید.‏

‏ رابطه شما با فرزندتان نقش موثری در نحوه کنار آمدن کودک با این اختلال دارد. سعی کنید در این زمینه با کودکتان حرف بزنید اما از این اختلال یک مشکل بزرگ یا غیرقابل تحمل و بسیار متفاوت نسازید. هرگز طوری رفتار نکنید که گویا او متفاوت، دچار مساله و جدا از دیگران است.‏

علاوه بر این اگر شما همواره توجه ویژه‌ای به مدیریت و درمان ‏ADHD‏ خودتان داشته باشید به او یاد می‌دهید تا رفتار مشابهی را در پیش بگیرد. اگر شما مهارت‌های کنار آمدن با زندگی را بلد باشید و آنها را در زندگی خود پیاده کنید و از دریافت کمک و درمان‌های پیشرفته امتناع نکنید فرزندتان نیز به همین شکل عمل خواهد کرد.‏

‏ بسیاری از کودکان با اختلال ‏ADHD‏ در مدرسه و آموزش مشکلات زیادی دارند. اگر شما نشان بدهید که با وجود این نوع اختلال موفق بوده‌اید و توانسته‌ا‌ید آن را مهار کنید او کمتر احساس انزوا و تنهایی خواهد کرد و بهتر پیش خواهد رفت.‏

افراد با اختلالADHD‏ همیشه احساس گناه می‌کنند. آنها بخاطر اینکه همیشه دیر می‌کنند یا کار مهمی را فراموش می‌کنند احساس گناه و شرمندگی می‌کنند. داشتن فرزندی با این نوع اختلال هم می‌تواند در کنار همه این مسائل بار گناه را بیشتر کند. اما شما نباید بخاطر این موضوع شرمنده باشید و احساس گناه کنید.‏

همانطور که شما نقشی در تعیین رنگ چشم‌های فرزندتان نداشته‌اید در این مور هم بی‌تقصیر هستید. ‏

‏ در دوره و زمانه‌ای زندگی می‌کنید که این اختلال شناخته شده است و روش‌های درمان و مدیریت اختلال نیز بسیار پیشرفته هستند. این به شما کمک می‌کند تا اختلال را زود تشخیص بدهید و سریعتر به فرزندتان کمک کنید. جامعه پزشکی و آموزشی این مساله را به خوبی می‌شناسند و برای کمک در دسترس هستند. علاوه بر این او پدرومادر آگاهی دارد که با اختلال آشنا هستند و چالش‌های زندگی او را درک می‌کنند. بدون شک همین باعث می‌شود تجربه‌های او برای کنار آمدن با اختلال بسیار متفاوت از تجربه‌های شما باشد. اکنون زمانی است که شما می‌توانید کمتر نگران باشید زیرا همه چیز با گذشته شما بسیار متفاوت است.‏

ممکن است ‏ADHD‏ را در خودتان و فرزندتان اختلال کمبود توجه تعریف کنید. اما این نوع تعریف از بیماری بسیار اشتباه است. در بازنگری تعریف این بیماری می‌توانید بگویید «اختلال توجه متفاوت». در این‌صورت شما کمتر فرزندتان را متفاوت از دیگران می‌بینید. او کمبود توجه ندارد بلکه به شکل متفاوتی این کار را انجام می‌دهد. در این تعریف متفاوت بودن چیز بدی نخواهد بود.‏

پژوهش‌های زیادی در مورد اختلال ‏ADHD‏ انجام می‌شود. پژوهشگران درک بهتری از عوامل ایجاد این اختلال درکودکان و بزرگسالان پیدا کرده‌اند. اگر می‌خواهید بدانید چرا شما یا فرزندتان دچار این اختلال شده‌اید خوب است بدانید که این عوامل در شکل‌گیری آن موثر بوده‌ند: ‏

ژن‌ها: ‏ADHDیک اختلال وراثتی است. ۸۰ درصد افراد دچار اختلال آن را به ارث برده‌اند.‏

قرار گرفتن در معرض سرب: قرار گرفتن در معرض سرب حتی به مقدار کم در دوران بارداری یا در دوران کودکی یکی از دلایل ایجاد بیش‌فعالی و کم‌توجهی است. سرب ممکن است در هرجایی باشد. حتی در رنگ خانه‌های بسیار قدیمی سرب به کار رفته است.‏

سیگارکشیدن و مصرف الکل: تحقیقات شان می‌دهند سیگارهایی که مادر در دوران بارداری می‌کشد به افزایش خطر ایجاد اختلال می‌انجامد. همچنین مصرف الکل در دوران بارداری نیز خطر ابتلا را دو برابر افزایش می‌دهد.‏

تولد زودهنگام: تولد زودهنگام و یا کم وزنی نوزاد نیز یکی از دلایل ایجاد اختلال ‏ADHD‏ است. همچنین برخی از بیماری‌های دوران بارداری نیز در این مساله اثر دارند.‏

عوامل محدودی باعث ایجاد این اختلال می‌شوند اما بسیاری از افراد عوامل غیر موثری را به اشتباه از دلایل ایجاد ‏ADHD‏ می‌دانند. تماشای تلویزیون، رژیم غذایی، مصرف شکر، اختلالات هورمونی، مراقبت کم والدین و بازی‌های کامپیوتری عامل ایجاد این اختلال نیستند.‏

اشتراک گذاری مطلب

دسته بندی
امور تربیتی کودکان و نوجوانان

نظر شما در مورد مطلب آیا بیش فعالی ژنتیکی است چیست

برای موفقیت در ازدواج چکار کنیم

چرا نباید در نامزدی رابطه جنسی کامل داشت

آمنوره چیست؟

انزال زودرس شايع‌ترين مشكل جنسي مردان و پيشگيري.

اختلال روانی عشق چیست

چرا برخی دخترها می خواهند مجرد بمانند